Nieuws |
De berichtgeving met betrekking tot het coronavirus is hoopgevend; de ergste piek van ziekenhuisopnames lijkt voorbij te zijn, dus de druk op de intensive care daalt. Toch stuit ambulancepersoneel op een andere vorm van ellende. Niet-coronapatiënten gedragen zich verward en verwaarlozen zichzelf.
Martijn Koopsen, ambulancemedewerker in Brabant, trof een oudere man aan die onwel was geworden. Zijn woning was verwaarloosd en er was veel te laat hulp ingeschakeld. “Elke dag zetten de kinderen een pannetje met eten op de stoep en zwaaiden ze even. Toen ze dat opnieuw deden, ging hij onderuit tijdens het zwaaien”, aldus Koopsen. De familie heeft vervolgens direct 112 gebeld en wat bleek: de man had al dagenlang last van diarree, maar had dat niet aan zijn naasten laten weten. “In een normale situatie waren de kinderen allang binnen op bezoek geweest en hadden ze gezien dat de vader niet goed at, de afwas zich opstapelde en het groentebakje op het aanrecht stonk. “
Ook bij een vrouw met psychische klachten stuitte een ambulancemedewerker op verwaarlozing: de woning stonk, haar haren waren vet en vol met klitten en op de deurmat lag een stapel met post. De hulpverleners werden ingeschakeld nadat een bekende van haar polshoogte ging nemen. “Ze had al dagen niet gedoucht en goed gegeten. Er was geen sprake van een acute noodsituatie, maar het was ook niet verantwoord om haar thuis te laten. Ze kon niet langer voor zichzelf zorgen”, aldus Jan Hoefnagel.
Hoefnagel is ambulanceverpleegkundige en is werkzaam in één van de zwaarst getroffen coronagebieden. Tevens is hij voorzitter van branchevereniging V&VN Ambulancezorg. Deze twee meldingen zijn volgens hem helaas geen uitzonderingen. Hoefnagel vernam de afgelopen weken veel soortgelijke verhalen en situaties van collegae. In de meeste gevallen gaat het om licht dementerenden of psychiatrische patiënten die nog wel thuis wonen. Nu de dagbesteding of wekelijkse bezoekjes van een mantelzorger of hulpverlener wegvallen, raken ze de weg kwijt. “Als dat sociale vangnet wegvalt, is er niemand meer die een oogje in het zeil houdt. Deze kwetsbare groep verwaarloost zichzelf, gaat vitaal achteruit, waarna de vraag moet worden gesteld: kunnen zij nog wel in hun eigen huis blijven wonen? We horen deze zorgelijke verhalen meer en meer”, zo meldt Hoefnagel.
Er zijn patiënten die in deze onstuimige tijden het risico lopen om stevig terug te vallen. Zij worden wel bezocht door hulpverleners, maar dat blijft lastig. Want net als de thuiszorg en verpleeghuizen, kampt ook de GGZ met een tekort aan beschermende kleding en materialen. Bovendien zijn patiënten bang om besmet te raken en houden ze vaak de deur dicht. Terwijl dit juist de kwetsbare groep is die al moeilijk contact maakt.
Om die reden worden GGZ-instellingen in heel Nederland verbouwd om het toch mogelijk te maken om patiënten te ontvangen. “In spreekkamers worden doorzichtige schermen geplaatst, in de lift en wachtkamers komen stickers met het maximumaantal aanwezigen, agenda’s worden omgegooid zodat patiënten meer verspreid over de dag binnenkomen.”
Eddy van Doorn, bestuurder bij GGZ Nederland, verwacht, en bereidt zich ook voor op,- een nieuwe groep patiënten die een mentale klap heeft gehad tijdens de coronacrisis. “Denk aan zorgpersoneel dat onder hoge druk heeft moeten werken, of coronapatiënten die op de verpleegafdeling of intensive care hebben gelegen. Nederland heeft een flinke tik gekregen en wie daar het meest last van hebben, zullen we de komende maanden gaan zien.”
Auteur: redactie